Ze staarde recht in de vurige zon en vernauwde haar oogjes. Languitgestrekt smelt ze vredig onder haar zachte vacht in een kat waardige pose, zonnebadend gehuld onder kleurrijke zomer zonnestralen. Geen enkele spier mag bewegen om de heliotherapy niet te verstoren...
Uitsluitend haar rood warme oren die hun eigen leven leiden los van haar lichaam volgen het gegrom van een oude dubbeldekker die laag over het huis vloog. En daarbij een golf van vriendschappelijk geblaf opwekte bij de naburige honden.
Wat denkt ze nu? Welke gedachte gaat er in haar kleine hoofdje om? Ik nan ze niet lezen. Maar zij leest mijn gedachten. De nieuwsgierige bewoner van mijn geest. Het is overigens zeer comfortabel als iemand zonder woorden altijd weet wat er zich in mijn gedachten afspeelt. Ze is een bezoeker uit de verre toekomst. Vreemd wezen. Geen hond meer. Daarom is haar naam Nastya (Russische naam voor dames, afgeleid Anastasia). Ze is heel erg mooi. Zowel haar ziel als haar lichaam...
We staren beiden het verdwijnende vliegtuigje na, en ik denk... Indien ik naar Mars zou verhuizen, en er slechts één plaatsje beschikbaar zou zijn voor een hond, de halsband met steentjes van Mars zou naar haar gaan. Nastya ontwaakt plots en staat op, alsof een onverwachte gedachte in haar opkwam. Springrmt spelend op en likt mijn neus, steelt de pen van mijn notitieboekje en gaat spelen. Ik antwoordde, ik hou ook van jou...